Trwa ładowanie strony...
Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest chorobą, którą medycyna zajęła się stosunkowo niedawno. Zdecydowana większość pacjentów nie została jeszcze zdiagnozowana. Sytuację utrudnia wieloletni skryty przebieg choroby. Osoby dotknięte nią bardzo długo nie zdają sobie sprawy, że są chore. Szacuje się, że z powodu OBS cierpi 24% dorosłych mężczyzn i 9% dorosłych kobiet. Objawy choroby odczuwa około 4% dorosłych mężczyzn i 2% dorosłych kobiet.
OBS jest chorobą polegającą na wielokrotnym występowaniu podczas snu epizodów niewystarczającego lub zupełnego braku przepływu powietrza przez drogi oddechowe – tak zwanych hipowentylacji i bezdechów. Chorobę można rozpoznać, jeśli średnio w każdej godzinie snu pojawi się przynajmniej pięć tego typu zdarzeń trwających nie krócej niż 10 sekund.
Podczas snu każdy człowiek traci świadomą kontrolę nad swoimi mięśniami. Pojawia się fizjologiczny spadek napięcia mięśni.
U osób zdrowych powoduje to jedynie niewielkie, nie mające znaczenia, osłabienie oddychania. U chorych na OBS dochodzi do zapadania się języka i gardła. Przepływ powietrza przez drogi oddechowe ustaje zupełnie lub jest zbyt mały. Pojawiają się bezdechy.
Podczas trwania pojedynczego bezdechu dochodzi do szybkiego spadku ilości tlenu i wzrostu poziomu dwutlenku węgla we krwi. Osoba chora zaczyna się dusić. Nasilone ruchy oddechowe i niedotlenienie doprowadzają do nagłego wybudzenia. Momenty odzyskania świadomości są najczęściej bardzo krótkotrwałe i nie zapamiętywane przez chorych. Wystarczają jednak do przywrócenia drożności dróg oddechowych i powrotu prawidłowego oddychania. Po ponownym zaśnięciu cała sekwencja zdarzeń powtarza się i dochodzi do kolejnego bezdechu.
Niekiedy najgwałtowniejsze wybudzenia są przez chorych zapamiętywane. Opisują je jako nagłe przebudzenia z przyśpieszonym oddechem, uczuciem kołatania serca lub braku powietrza. Niejednokrotnie połączone są one z nieprzyjemnymi marzeniami sennymi. Czasem nasilenie objawów jest tak duże, że chorzy gwałtownie siadają na łóżku z uczuciem dużego lęku i duszności.
Nie każda osoba chrapiąca ma obturacyjny bezdech senny (OBS). Jest jednak reguła, że wszystkie osoby cierpiące na obturacyjny bezdech senny – chrapią. Jest to chrapanie nieregularne i bardzo uciążliwe dla partnerów. Osoby obserwujące chorych, najczęściej opisują bardzo głośne chrapanie, które w pewnym momencie znika i w jego miejsce pojawia się całkowita cisza – chory nie oddycha. Po pewnym czasie – od kilkunastu do kilkudziesięciu sekund – pojawia się bardzo głośne chrapnięcie połączone często z poruszeniem się osoby śpiącej (koniec bezdechu – wybudzenie). Po chwili chory zasypia ponownie, zaczyna przejściowo chrapać i zapada w kolejny bezdech.
Rys.1 Miękkie części gardła powodują zamkniecie drogi przepływu powietrza do płuc, powodując bezdech.
Przedłużająca się cisza (bezdech) jest przyczyną znacznego niepokoju partnerów osób chorych. Żony, które w obawie, że ich mąż nie zacznie ponownie oddychać, budzą go i proszą o położenie się na bok. Jest to też jeden z najczęstszych powodów zgłaszania się chorych do lekarza. Często zdarza się, że osoba chora w ogóle nie zdaje sobie sprawy ze swoich problemów i jest wręcz przyprowadzana przez współmałżonka do lekarza.
OBS jest chorobą występującą najczęściej u osób z nadwagą, aczkolwiek bezdech u osób szczupłych również zdarza się Mężczyźni chorują dwa razy częściej niż kobiety. Ilość osób cierpiących z powodu bezdechu zwiększa się z wiekiem. Objawy choroby nasilają się po spożyciu alkoholu, przy znacznym zmęczeniu, po zażyciu środków nasennych i u osób śpiących na wznak.
Nawykowe chrapanie przez większość dni w tygodniu, bezdechy w czasie snu obserwowane przez partnera osoby chorej oraz nadmierna senność dzienna są głównymi objawami OBS. Objawy choroby możemy podzielić na występujące w nocy i w dzień.
Podczas spania na plecach bezdechy występują częściej, na boku, lub brzuchu bezdechy występują rzadziej. Jeżeli choroba jest bardzo ciężka, pacjent nią dotknięty może spać tylko na siedząco, a w skrajnych przypadkach na krześle z łokciami i głową opartymi o blat stołu, lub klęcząc z górną połową ciała leżącą na łóżku.
Rys. 2 Objawy dzienne:
Wszystkie objawy nie muszą oczywiście występować u jednego chorego. Ich ilość i nasilenie wzrasta wraz z zaawansowaniem choroby. Zaobserwowanie samych bezdechów bez innych objawów jest już wystarczającym powodem do wykonania badań w kierunku obturacyjnego bezdechu sennego.
Objawy bezdechu sennego zdecydowanie nasilają się po spożyciu alkoholu przed snem, znacznym zmęczeniu lub po przyjęciu leków nasennych lub uspokajających. Niekiedy leki nasenne mogą dawać fałszywe poczucie poprawy.
Dwoma głównymi przyczynami OBS są: nadwaga i zmiany anatomiczne na poziomie gardła i nosa. Tkanka tłuszczowa lokalizowana w obrębie szyi przez swą obecność powoduje zwężenie dróg oddechowych i szybsze ich zamykanie podczas snu. Jest ona również jedną z głównych przyczyn niepowodzeń leczenia operacyjnego.
Drugą ważną przyczyna, na którą nie ma wpływu leczenie jest obecność u chorego krótkiej szyi. Podobnie jest w przypadku występowania małej cofniętej żuchwy. Pozostałe wady dają się w dużej części korygować operacyjnie.
Objawy takie jak głośne i nieregularne chrapanie, obserwowane bezdechy, duszność lub uczucie dławienia w czasie snu oraz zmęczenie, senność, zaburzenia pamięci i koncentracji uwagi w ciągu dnia, zwłaszcza u osób otyłych sugerują obturacyjny bezdech senny. Osobę
z podejrzeniem OBS należy skierować do specjalistycznej pracowni w celu potwierdzenia choroby i rozpoczęcia leczenia.
Pewną metodą rozpoznania choroby jest polisomnografia (PSG). Badanie wykonywane jest podczas snu i pozwala w sposób nieinwazyjny ocenić strukturę i jakość snu, częstość przebudzeń, oddychanie, utlenowanie, czynność serca, pozycję ciała, chrapanie.
Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest chorobą rozwijająca się w sposób skryty i podstępny. OBS o niewielkim nasileniu, nie powodujący objawów dziennych może doprowadzić do rozwinięcia się nadciśnienia tętniczego. Często pacjenci szukają pomocy lekarskiej dopiero po kilku, kilkunastu latach trwania choroby, kiedy objawy choroby są już bardzo nasilona a powikłania obecna.
Nieleczony OBS jest przyczyną częstszego występowania chorób sercowo-naczyniowych:
A ponadto:
Podstawowym celem badania polisomnograficznego jest ocena jak pacjent śpi oraz, czy w czasie snu pojawiają się zaburzenia oddychania i w jakim stopniu.
Badanie polisomnograficzne polega na ciągłym zapisie snu osoby badanej. Rejestracja snu w aspekcie tego badania rozłożona jest na zapis czynności elektrycznej mózgu (elektroeencefalogram), ruchów gałek ocznych (elektrookulogram) oraz czynności mięśni podczas snu (elektromiogram). Bardzo istotnym elementem badania jest również zapis czynności oddychania: przepływu powietrza przez drogi oddechowe, ruchów oddechowych klatki piersiowej i brzucha oraz zwartości tlenu we krwi, EKG, ruchy kończyn dolnych. Dodatkowo prowadzi się również zapis dźwięków chrapania, elektrokardiogramu (EKG), rejestruje się ponadto zmiany pozycji ciała w czasie snu. Zapis tych wszystkich parametrów gromadzony jest w pamięci komputera, dla ułatwienia późniejszej interpretacji, za pomocą specjalnej kamery, widzącej w ciemności, rejestrowany jest przebieg badania.
Na skórze głowy, klatce piersiowej brzuchu i nogach zostanie rozmieszczone kilkadziesiąt różnych elektrod i czujników. Zostaną one zamontowane w taki sposób, aby nie krępowały ruchów.
Następnego dnia rano wszystkie elektrody oraz czujniki zostaną odłączone i po wypełnieniu odpowiedniego kwestionariusza dotyczącego badania i jakości snu, zostanie ono zakończone. Przed godziną 7 rano pacjent może opuścić ośrodek. Po dokładnym opracowaniu wyników badania otrzymacie Państwo ostateczny wynik, wówczas zostanie zaproponowany najbardziej odpowiedni schemat postępowania.
Istnieje pięć sposobów leczenia bezdechu sennego (wg Robert Pływaczewski, Agata Niżankowska-Jędrzejczyk, Filip Mejza, mp.pl z dnia 10 sierpnia 2022r): edukacja chorych, stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych, aparaty wewnątrzustne, leczenie operacyjne, inne metody.
Edukacja chorych – zmiana stylu życia jest postępowaniem wymierzonym w przyczynę bezdechu. Zmniejszenie masy ciała u osób chorych na otyłość, unikanie spania na plecach (u chorych z bezdechem pozycyjnym rozważ zastosowanie specjalnej kamizelki lub urządzenia, np. Sleep Position Trainer), unikanie picia alkoholu w godzinach wieczornych, unikanie leków zmniejszających napięcie mięśni, zaprzestanie palenia papierosów.
Całkowite ustąpienie bezdechów poprzez doprowadzenie wagi do normy możliwe jest tylko wtedy, gdy nadwaga jest jedyną przyczyną choroby.
Stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych (CPAP (continuous positive airway pressure) i odmiany: auto-CPAP, BIPAP). Istotą CPAP jest utrzymanie drożności górnych dróg oddechowych przez stałe dodatnie ciśnienie w zakresie 4–20 cm H2O (słupa wody).
Dzięki temu, ciśnienie wewnątrz dróg oddechowych pacjenta jest większe niż na zewnątrz ciała, co zapobiega zapadaniu się gardła i powstaniu tym samym bezdechów. CPAP jest najskuteczniejszą metodą postępowania, zalecaną w każdej postaci choroby. CPAP wymaga systematycznego stosowania, a po jego odstawieniu wszystkie objawy choroby powracają.
Odmianą protezy powietrznej CPAP – obecnie bardzo rzadko stosowanej, jest AutoCPAP. Zwykła proteza CPAP stosuje przez całą noc jedno ustalone przez lekarza ciśnienie. Proteza typu Auto rozpoznaje, jakie ciśnienie potrzebne jest w danej chwili i zmienia ciśnienie, dostosowując je do sytuacji – wyższe, gdy jest bezdech i niższe (albo niskie) – kiedy go nie ma. Upraszczając, możemy powiedzieć, że kiedy urządzenie rozpozna bezdech, generuje wyższe ciśnienie, kiedy nie ma bezdechu, ciśnienie się zmniejsza. W wyniku tego, średnie ciśnienia stosowane przez aparat są dużo niższe, a komfort spania dużo większy.
Aparaty wewnątrzustne: najczęściej są to aparaty powodujące wysunięcie żuchwy do przodu. Wskazania: OBS po wykluczeniu możliwości stosowania CPAP, lub w przypadku postaci łagodnej choroby. Aparat, wkładka MAD (mandibular advancement device) jest to specjalna proteza dentystyczna wkładana do ust na noc. Istotą jej działania jest wysuwanie żuchwy do przodu i odsuwanie przez to języka od tylnej ściany gardła. Dzięki temu w gardle pojawia się więcej wolnej przestrzeni i zmniejsza się szansa na jego zapadnie i powstanie bezdechów czy chrapania. Istnieją proste aparaty ustawiające żuchwę w jednym stałym położeniu lub dużo lepsze i bezpieczniejsze posiadające regulację stopnia wysunięcia żuchwy. Dzięki regulacji możliwe jest stopniowe przyzwyczajanie pacjenta do protezy. Postępowanie takie jest bezpieczniejsze i lepiej tolerowane przez chorych. Metoda wskazana dla chorych z niewielkim lub średnim zaawansowaniem choroby, bez obciążeń kardiologicznych. Dla pozostałych osób powinna być rozważana jako leczenie drugiego rzutu.
Często powodem uniemożliwiającym zastosowanie wkładki MAD są duże braki w uzębieniu pacjenta. Aby nie uszkodzić istniejących już zębów (bo wkładka MAD opiera się na zębach powodując wysunięcie żuchwy do przodu) przyjęto, że pacjent powinien mieć co najmniej osiem własnych zębów na dole i osiem na górze.
Leczenie operacyjne (septoplastyka, tonsylektomia) jako uzupełnienie CPAP lub w wybranych przypadkach nietolerancja CPAP jest metodą ostateczną zarezerwowaną dla osób z istotnymi zaburzeniami twarzoczaszki (przerost małżowin nosa, przerost i wydłużenie podniebienia miękkiego i języczka, powiększenie – znaczne – języka, zwężenie i cofnięcie żuchwy raz szczęki). Wskazanie do zastosowania zabiegu chirurgicznego jest zawsze ostatecznością i jest rozpatrywane indywidualnie dla każdego pacjenta.
Niestety, leczenie operacyjne nie daje pewności powodzenia. Znaczna część pacjentów z ciężką postacią OBS mimo kilku operacji laryngologicznych ma nadal objawy choroby i wymaga stosowania CPAP. Według niektórych źródeł, jego skuteczność sięga jedynie 50% i objawy choroby mogą powracać. Leczenie operacyjne może być stosowane jako samodzielna metoda leczenia lub w skojarzeniu z CPAP’em.
Inne metody – wszczepienie stymulatora nerwu podjęzykowego (po jednej stronie).
Ciekawostka. Nieleczony obturacyjny bezdech senny przyspiesza biologiczne starzenie się, a właściwe leczenie może spowolnić lub nawet odwrócić ten proces (źródło – European Respiratory Journal).
Skala senności Epworth (ESS) została opracowana przez Murraya Johnsa i opublikowana w 1991 roku. Jej nazwa pochodzi od Epworth Hospital w Australii, gdzie Johns wtedy pracował. ESS (Epworth Sleepiness Scale) zapewnia prosty, znormalizowany sposób pomiaru ogólnego poziomu senności.
ESS to krótki kwestionariusz przeznaczony do oceny senności w ciągu dnia, a co za tym idzie – potwierdzenia lub wykluczenia bezdechu sennego. Test obejmuje samoocenę prawdopodobieństwa zaśnięcia danej osoby w ośmiu różnych sytuacjach. Nie jest doskonały, ale od 1990 roku nie wymyślono niczego lepszego i równie szybkiego.
W teście jest 8 pytań, na każde z nich odpowiadamy w 4-punktowej skali. Suma odpowiedzi sugeruje, że wynik (suma odpowiedzi):
A co to znaczy dla nas? Od wyższego poziomu senności w ciągu dnia, z dużym prawdopodobieństwem, możemy powiedzieć, że cierpimy na bezdech senny. A od wyniku 9 – stanowczo powinniśmy się przebadać w celu potwierdzenia (lub wykluczenia) bezdechu sennego.
Diagnostyka w domu pacjenta, z punktu widzenia rzetelności badania, jest korzystniejsza niż wykonywana w szpitalu, bo pacjent śpi w swoim domu i w swoim łóżku. Należy przypuszczać, że poza niewielkimi niedogodnościami wynikającymi z założenia aparatury, pacjent spał będzie podobnie, jak każdej innej nocy. Badanie będzie więc przeprowadzone w powtarzalnych warunkach snu.
Po uzgodnieniu telefonicznym (lub e-mailowym) pracownik medyczny przyjeżdża do pacjenta w porze wieczornej (przed położeniem się spać). Pacjent jest już po wieczornej toalecie i w piżamie – jak do snu. Po wypełnieniu niezbędnych dokumentów, pracownik medyczny zakłada pacjentowi na ciało zaprogramowaną już aparaturę z niezbędnymi odprowadzeniami.
Istnieje możliwość, dla pacjentów z odleglejszych miejsc, wykonania badania w zarezerwowanym przez nas hotelu w Busku-Zdroju. Niestety, koszty doby hotelowej (z uwzględnionym naszym rabatem) pokrywa pacjent. Wtedy pracownik medyczny przyjeżdża do pacjenta do hotelu.
Następnego dnia pacjent zdejmuje z siebie aparaturę i wkłada ją do pozostawionej przez pracownika medycznego poprzedniego dnia teczki. Następnie, po porannej toalecie i zjedzeniu śniadania pacjent przyjeżdża do NZOZ Secura-Med w Busku Zdroju na ul. Partyzantów 60. Tu po wykonaniu niezbędnych dodatkowych badań, wypełnieniu dokumentów pacjent wraca do domu. Aby zanalizować badanie potrzebujemy kilku godzin. Kartę informacyjną (raport badania) wykonujemy w maksymalnie 2 dni. Pacjent może go odebrać osobiście, ale możemy go także wysłać e-mailem lub listem poleconym.
Leczenie
W przypadku, kiedy okaże się, że pacjent ma bezdech senny, w zależności potrzeb i stanu zdrowia proponujemy pacjentowi leczenie przy pomocy AutoCPAP(CPAP) lub wkładki MAD – obydwa te urządzenia posiadamy.
Finansowanie
Aparaty AutoCPAP (CPAP) są częściowo refinansowane (pacjent ubezpieczony) przez NFZ w kwocie 1890 zł (raz na 5 lat). Cena aparatu AutoCPAP przed refundacją, w zależności od maski i rodzaju urządzenia to kwota ok. 4000 zł.
Masz podejrzenie bezdechu?
Zostaw swój numer telefonu, a pilnie oddzwonimy do Ciebie.